declaration of one's intentions

dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).

Prop.

Polit. lang.

With acc.:

ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

Cic. Rep. 2, 17;

so with indictum,

id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

id. Fam. 12, 24:

utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

Liv. 24, 37 fin. —

With acc. and inf.:

quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

Caes. B. G. 1, 36, 6:

cum se scire quae fierent denuntiaret,

id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

denuntiat centurionibus exsequi caedem,

Tac. A. 11, 37.—

With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

si id non fecisset, sibi consilium capturos,

Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

Caes. B. G. 6, 10; cf.:

per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

Liv. 44, 26:

simul denuntiavit ut essent animi parati,

Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—

With simp. subj.:

(legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

(Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

Front. Strat. 3, 12, 1 al. —

In relig. lang.

With acc.:

quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

Cic. Div. 1, 43, 97:

caedem Caesari evidentibus prodigiis,

Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—

With ut:

si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

Cic. Tusc. 1, 49, 118.—

In jurid. lang.

Alicui testimonium, to summon a witness:

si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

denuntiatio testimonii,

id. Fl. 6, 14); so,

testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

non denuntiavi,

Cic. Fl. 15, 35.—

To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

id. ib. 7, 19.—

Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—

Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —

Of personal subjects.

With acc.:

ille inimicitias mihi denuntiavit,

Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

populo Romano servitutem,

id. ib. 5, 8, 21:

proscriptionem, caedem, direptionem,

id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

oculis et aspectu vim tribuniciam,

id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—

With acc. and inf.:

Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—

With a relative clause:

denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

Cic. Planc. 22.—

With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—

With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin. —

With de:

de isto fundo,

Cic. Caecin. 32 fin. —

Absol.:

monente et denuntiante te,

Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —

Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

Cic. Rep. 2, 3:

illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

id. Mil. 1, 3:

si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

Plin. 18, 35, 78, § 344:

caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

Verg. G. 1, 453:

hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

Tac. G. 18 fin.:

arbor statim pestem denuntians,

Plin. 13, 22, 38, § 118.

dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).

Prop.

Polit. lang.

With acc.:

ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

Cic. Rep. 2, 17;

so with indictum,

id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

id. Fam. 12, 24:

utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

Liv. 24, 37 fin. —

With acc. and inf.:

quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

Caes. B. G. 1, 36, 6:

cum se scire quae fierent denuntiaret,

id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

denuntiat centurionibus exsequi caedem,

Tac. A. 11, 37.—

With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

si id non fecisset, sibi consilium capturos,

Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

Caes. B. G. 6, 10; cf.:

per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

Liv. 44, 26:

simul denuntiavit ut essent animi parati,

Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—

With simp. subj.:

(legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

(Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

Front. Strat. 3, 12, 1 al. —

In relig. lang.

With acc.:

quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

Cic. Div. 1, 43, 97:

caedem Caesari evidentibus prodigiis,

Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—

With ut:

si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

Cic. Tusc. 1, 49, 118.—

In jurid. lang.

Alicui testimonium, to summon a witness:

si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

denuntiatio testimonii,

id. Fl. 6, 14); so,

testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

non denuntiavi,

Cic. Fl. 15, 35.—

To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

id. ib. 7, 19.—

Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—

Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —

Of personal subjects.

With acc.:

ille inimicitias mihi denuntiavit,

Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

populo Romano servitutem,

id. ib. 5, 8, 21:

proscriptionem, caedem, direptionem,

id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

oculis et aspectu vim tribuniciam,

id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—

With acc. and inf.:

Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—

With a relative clause:

denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

Cic. Planc. 22.—

With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—

With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin. —

With de:

de isto fundo,

Cic. Caecin. 32 fin. —

Absol.:

monente et denuntiante te,

Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —

Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

Cic. Rep. 2, 3:

illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

id. Mil. 1, 3:

si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

Plin. 18, 35, 78, § 344:

caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

Verg. G. 1, 453:

hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

Tac. G. 18 fin.:

arbor statim pestem denuntians,

Plin. 13, 22, 38, § 118.